İki Güvercin Hikayesi

İki Güvercin Hikayesi, Evvel zaman içinde uzak bir ülkede iki güzel güvercin yaşarmış, bunlardan bir tanesinin adı; Gezgin, diğerinin ise Oynak idi bunlar ormanın en güvenli ve en gösterişli yerinde kendilerine yuva kurmuşlardı.

Günlerden bir gün Gezgin uzaklara gitmek istediğini çok sevdiği arkadaşı Oynak’a  anlatma için onun yanına gitti.

” Sevgili arkadaşım, uzun bir zamandır bu bölgedeyiz, daha ne kadar burada kalacağımız belli bile değil? Daima  aynı yerlerde dolaşmaktan çok sıkıldım, o yüzden denizlere hatta  daha uzak ülkelere doğru gitmek istiyorum, orada yeni şeyler görmek ve yaşamak istiyorum.

Oynak, arkadaşının sözünü hiç kesmeden can kulağıyla dinledikten sonra ona şöyle dedi;

“Sevgili dostum, çok güzel düşünüyorsun, ben de senin gibi denizlerin üzerinden uçmak istiyorum, o her tarafın rengarenk çiçeklerle dolu olduğu bahçelerde doyasıya gezmek istiyorum, ancak biliyorsun ki, bizler için her şeyden önce gelen şey güvenli bir bölgede yaşamaktır, kuvvetli esen bir rüzgar, kötü kalpli bir avcı veyahut yırtıcı bir hayvan ve dahası işte bu saydıklarımın hepsi bizler için büyük bir tehlike arz ediyor.

Gezgin de arkadaşını sessizce dinledikten sonra tekrar söz aldı;

” O konuda kesinlikle sana hak veriyorum, benim de senin gibi çekindiğim konular var ancak biliyorsun ki, cefa çekmeden hiçbir zaman sefa sürülmez, benim de kendime göre bazı yaşanmış, tecrübelerim var, o yüzden o seyahat boyunca tecrübelerimle hayatta kalmayı başarabilirim” dedi.

Oynak, arkadaşı Gezgin’ın kararlı olduğunu görünce,

” Sevgili dostum, istersen bu konuyu daha sonra konuşalım olur mu? Bu arada senin biraz daha düşünme fırsatın olur, tek başına başka ülkelere göç etmen çok tehlikeli, yanında  başka arkadaşlarımız olsaydı hep beraber daha güvenli bir şekilde yol alabilirdik, sende iyi biliyorsun ki, “Akıl, akıldan üstündür.”

Oynak’ın sözleri Gezgin’i çıkmaya karar verdiği seyahatten vazgeçirmeye yetmemişti, oldukça kararlıydı ve uzak ülkelere göç edecekti.

kısa bir zaman içinde hazırlığını yaparak arkadaşı Oynak ile vedalaşmaya gitmişti, arkadaşıyla hüzünlü bir vedalaşmanın ardından yüksek dağlara doğru kanatlanarak gözlerden kayboldu.

Günlerce yükseklerden uçarak nehirleri, denizleri, dağları aştı, onun için her şey o kadar keyifliydi ki, hiç yorulmak nedir bilmiyordu.

Bir gün Gezgin bir vadi ile karşılaşmıştı o vadi öylesine güzeldi ki şaşkınlık ve sevinç içerisinde o vadiyi gezmeye başladı,  Ağaçlar yemyeşil, çeşitli rengarenk çiçekler, şırıl şırıl akan berrak dereler…. Havası dahi mis gibi kokuyordu.

Gezgin o vadide konaklamaya karar vermişti hemen dinlenmek için bir ağacın üzerine konarak o eşsiz güzelliği izlemeye koyulmuştu ki birden bir gök gürültüsü koptu.

Gezgin sesin şiddetinden irkildi, çünkü hayatında ilk kez böyle şiddetli bir gök gürültüsü ile karşılaşmıştı, çok geçmeden kuvvetli bir rüzgar ile birlikte şimşekler çakmaya ardından da yağmur yağmaya başlamıştı.

Gezgin korksa da, konduğu ağacın gövdesi büyük olduğundan hemen ağacın kovuğuna saklanıverdi. O anda hemen aklına arkadaşı Oynak ve kendi yuvası geldi bir iç çekerek:

 “Ahh! Ahh! Gerçekten insanın kendi evi gibisi var mı? Keşke ben şuan kendi yuvamda olsaydım, en azından hem rahat hemde güvende olurdum.” dedi.

Nihayet uzun ve fırtınalı geçen gece sona ermiş gün ağarmıştı, kuşlar yuvalarından çıkarak cıvıl cıvıl ötmeye, çiçekler ise açmaya başladı.

Gece boyunca uyuyamayan Gezgin de yorgun, argın bir şekilde ağacın kovuğundan çıktı, korkudan tüm gücünü kaybetmişti.

O yorgun kanatlarını çırparak zar zor uçmaya başlamıştı, öğlene doğru o kadar çok yorulmuştu ki ne yapacağını bilemiyordu ki son anda kendisine doğru gelen bir tehlikeyi fark etti.

Bir şahin, kanatlarını açmış ona doğru hızlı bir şekilde geliyordu, o anda çok korkan Gezgin’in gözleri karardı ve hayatı film şeridi gibi gözlerinin önüne geldi, çıktığı o yolculuk yüzünden pişmanlık içerisindeydi.

işte tamda o sırada garip bir şey oldu bir Tavşancıl kuşu belirerek Gezgin’i avlamak için hamle yaptı. belli ki Tavşancıl ile Şahin Gezgini  paylaşamadıklarından birbirlerine düştüler.

Bu durumu fırsat bilen Gezgin hızla oradan uzaklaşarak güvenli bir yere kondu.

O gün orada aç bir şekilde dinlenen Gezgin sabaha kadar orada gizlendi, nihayet sabah olmuştu yine her zamanki  her yer güzelliğini alabildiğince sergiliyordu.

Gezgin içine mis gibi kokuyu çekerek mırıldanmaya başladı, “Oh be, hayatta kalmak ve bu güzellikleri yaşamak ne kadar güzel bir şey!”

Dün akşam yaşadıklarını çabucak unutmuştu, gücünü toplayan Gezgin yine bulutların üzerine çıkarak uçmaya başladı. O maviliklerin üzerinde uçarken adeta dans ediyordu! Uçmaktan çok yorulmuş, karnı da epey acıkmıştı. biraz daha uçtuktan sonra kendi familyasından bir kuşun sesini duydu.

Çimenliklerin arasına konmuş ötüyor diğer yandan da yem yiyordu,  bulunduğu yerden süzülerek oraya kondu, hemen yerdeki yemleri yemeye başladı, o kadar çok acıkmıştı ki, gözleri başka hiçbir şey görmüyordu,  o yüzden çimenlerin arasında kurulan tuzağı fark etmeyerek faka bastı.

“Eyvah! Eyvah! ayağım” dedi sonrada oradan kurtulmak için çırpınmaya başladı, o yerdeki güvercin onu tuzağa çekmişti.

Gezgin; Çağırtkan güvercine seslenerek:

” Bizleri  en çok yaralayan, kendi cinsinden gelen zarardır! Beni uyarmak yerine, tuzağa çeken sendin!

Çağırtkan güvercin kahkaha ile gülmeye başladı:

“Bizlerde bu hırs denen şey var olduktan sonra, artık yapacak bir şey yok, hırs, yalnızca bizim gibi  zayıf güvercinleri  değil, güçlü olanları da tuzağa düşürür değil mi?” demiş.

Gezgin,

“Haklısın ama bu tuzaktan kurtulmalıyım, eğer bana yardım edersen, ömrüm boyunca sana minnettar kalırım.

Çağırtkan güvercin üzgün ve çaresiz bir şekilde Gezgine:

” Dostum, üzgünüm benim ayağıma baksana” dedi.

Onun da ayağı bağlıydı, “görüyorsun ki ben kendi irademle burada değilim, gücüm olsaydı eğer hiç  burada durmazdım” dedi.

Sonrada Gezgin’e bir de hikaye anlattı, bu masal da bu şekilde bitti.