Gülmeyen Prenses

Bu şehrin en güzel yerinde kocaman birde saray, bu sarayda da Kral ve Kraliçenin çok sevdiği güzeller güzeli bir kızları varmış.

Bu güzel prensesin çocukluğundan beri güldüğünü gören olmamıştı. Prensesin hiçbir şeye gülmemesi yüzünden, kızlarının sürekli mutsuz olduğunu düşünen kral ve kraliçe gün geçtikçe dahada tedirgin oluyorlarmış.

Bu duruma bir çare arayan Kral, ülkedeki tüm bilginleri çağırtarak onlara, kızının gülmesi için bir çare bulmalarını emretmiş.

Bilginler bu konuyu kendi aralarında istişare ettikten sonra, Krala ülkedeki tüm hokkabazların ve komik insanların saraya davet edilerek Prensesi güldürmeleri için komik hareketler yapmasını teklif etmişler.

Bunun üzerine kral, hemen tellallara “Her kim kızımı güldürmeyi başarırsa, dileği ne olursa olsun, onu yerine getireceğimi söyleyin.” Diye emir vermiş.

Bunun üzerine ülkenin dört bir yanında tellallar duyuru yapmaya başlamışlardı. Haberin her yerde yayılması üzerine ertesi gün sarayın önünde uzun kuyruklar oluşmuştu.

Saraya alınanlar komik hareketler yaparak prensesi güldürmek için uğraşmışlar ancak prenses hariç orada bulunan herkes doyasıya gülüp, eğleniyormuş.

Aradan bir hafta gibi bir süre geçmiş, binlerce kişi prensesi güldürmek için elinden gelen her şeyi yapmıştı. Ama bir türlü prensesi güldürmeyi başaran olmamıştı.

Saraya gelen kişilerden epeyce sıkılan Prenses, artık kimsenin kendisini güldürmek için komik hareketler yapmasını istemiyormuş. O yüzden akşamüzeri Kral ve Kraliçenin yanına giderek “Annecim, Babacığım ne olur artık yeter kimseyi izlemek istemiyorum.” Demiş

Kızlarının çok sıkıldığını anlayan Kral “Tamam kızım, sen istemediğin sürece artık kimseyi seni güldürmek için saraya almayacağız.” Demiş.

Hemen salonda bulunan kocaman balkona çıkan Prenses, öylece gelip geçeni izlerken, elindeki bir sepet yumurtayla etrafında döne döne şarkı söyleyerek sarayın önünden geçen bir delikanlıyı görünce, onun o hali prensesin ilgisini çekmişti.

Delikanlı tam sarayın önünden geçeceği sırada ayağı taşa takılmaz mı? Elindeki yumurtalar uçup, kafasına düşmüş.

Başını önüne eğen delikanlı eve gidince annesi “Evladım, sana ne olmuş böyle, yumurtalar nerede.” diye sormuş.

Delikanlı “Annecim sarayın önünden geçerken ayağım taşa takıldı. Yumurtaların bir kısmı kafama, diğerleri de yere değerek kırıldı.” demiş

Gülümseyen annesi “Evladım sepeti kucağına alsaydın, o yumurtalar kırılmazdı.” demiş

Bir sonraki gün akşamüzeri pazardan aldığı bir kasa domatesi kucaklayarak eve doğru giden delikanlının geldiğini gören prenses, yine onu izlemeye başlamış.

Delikanlı tam sarayın önünden geçerken ayakları birbirine takılınca savrulan domateslerin çoğu yine kafasına düşmüş.

Komik bir durumda olan delikanlının üstü başı kirlenmiş bir şekilde eve gidince annesi bu sefer “Evladım domates kasasını kafanın üstünde taşısaydın. Onları dökmezdin.” demiş

Birkaç gün sonra yine bir akşamüzeri pazardan satın aldığı keçiyi boyunun üstüne atmış şekilde, zorla yürüyen delikanlıyı gören prenses, onu öylece izlemeye başlamış.

Delikanlı tam sarayın önünden geçerken yine ayağı taşa takılmaz mı? Sert bir şekilde yüz üstü yerdeki çamurun içine düşen delikanlının hali prensesi güldürmüştü.

Onun kahkaha atarak güldüğünü işiten kral ve kraliçe hemen balkona koşmuşlar. Gerçekten de prenses, gülüyormuş. Onun aşağıdaki delikanlıya güldüğünü gören kral, hemen askerlere emir vererek delikanlıyı yanına çağırtmış.

Kral “Evladım, yıllardır, gülmeyen kızımı güldürmeyi başardın. O yüzden, benden ne istersen iste yapmaya hazırım.”  demiş.

Delikanlı gülümseyerek “Kralım, eğer sizlere bir yararım dokunmuşsa bu benim için yeter. Prensesin gülmesine karşılık sizden hiçbir şey istemiyorum.” demiş.

Genç delikanlının cömert ve kibar biri olduğunu gören kral, o delikanlı ile kızını evlendirmeye karar vermiş. Büyük bir düğünle evlenen Delikanlı ile Prenses bir ömür gülümseyerek güzel bir hayat geçirmiş.

Bu güzel Gülmeyen prenses Masalı da burada son buldu. Başka güzel masallar ile buluşmak üzere hoşçakalın…