Keloğlan ve Kokulu Çiçek Masalı

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde herkesin kendisine Keloğlan diye hitap ettiği bir çocuk yaşarmış,  Keloğlan annesi  ile beraber yoksulluk içinde yaşar bazen sadece kuru ekmek ile karnını doyurur ama dışarıda kiminle karşılaşsalar da eşine zor rastlanır bir ziyafet çektiklerini onlara söyler, hiç kimseye de zor durumda olduklarından bahsetmezlerdi.

Keloğlan çevrede akıllı olmasıyla bilinir ayrıca hazır cevap olmasıyla övünürmüş, gerçekten akıllı olmasına akıllıymış ama öyle bir kötü özelliği varmış ki bu keleş oğlanın, çalışmayı hiç ama hiç sevmemesi sürekli yan gelip yatmasıymış.

Zavallı anası onun bu tembelliğinden hiç hoşnut olmaz, onun çalışması içinde sürekli işler verirmiş.

Ama o yine kurnazlıkla allem eder kallem eder ve bir şekilde kendisine verilen o işten kaçarak kimsenin görmediği bir köşede yatarmış.

Günler bu şekilde geçip giderken  bir gün Keloğlanın annesi hastalanıp yataklara düşmüş, durum böyle olunca evin tüm işleri Keloğlan’ın başına kalmıştı.

Tembel Keloğlan mecburen bir oraya bir bir buraya koşturur her işi yaparmış, hasta yatağında olan annesi de yattığı yerden oğluna farklı işler verip onu daha çok koştururmuş.

Tüm bu koşuşturmaca sonucu epey yorulan ve artık dayanamayan keloğlan bir köşeye giderek yere uzanmıştı, bu esnada yanına bir fare gelmiş.

Fareyi yakalamak için kovalayan Keloğlan onu yakalayamayınca  tekrar eski yerine gelerek uzanmış, fare tekrar onun yanına geldiğinde kendisine bir şeyler söylemek istediğini anlamış.

Fare Keloğlana:

“Hey, Keloğlan tembel oğlan seni öylece izliyorum, çok çalışmak sana zor mu geldi? Ben senin mutlu olman ve hayallerine kavuşman için bir yol biliyorum.

Kralın kızı aylar oldu hiç gülmüyor, Kral da bu duruma çok üzülüyor o yüzden diyor ki her kim kızını güldürürse kızını onunla evlendirecek ve sarayda yaşamasına izin verecek.” demiş.

Keloğlan yattığı yerden kalkarak hemen ne yaparım da prensesi güldürürüm diye düşünmeye başlamıştı.

Düşünceler içerisinde gidip gelirken aniden aklına anasının bir muhteşem tarifi gelmiş.

Anası sürekli Keloğlana karşı dağın eteklerinde bulunan çiçekleri bir araya getir! Bu sana zor geliyor değil mi eğer onu yapabilirsen güldüremeyeceğin hiç kimse kalmaz diye söyler dururmuş.

Bizim Keleşoğlan hemen ev işlerini bırakarak hoplaya zıplaya dağın eteklerine gitmiş ve orada topladığı bin bir çeşit çiçeği hızlı bir şekilde biraraya getirterek sarayın yolunu tutmuş.

Çiçek toplamaktan epeyce yorulan Keloğlan sıranın kendisine gelmesini beklerken, yorgunluktan gözleri kapanmıştı ki sıra ona gelmiş.

Bir poşete sakladığı çiçekleri prensese kibar bir şekilde uzatan Keloğlan geri çekilmiş ve beklemeye başlamış.

Çiçekleri alan prenses bir kaç dakika sonra birden gülmeye başlamış.

Öylesine gülmüş ki etrafında olan herkes onunla birlikte kahkahalar atarak gülmüş.

Kızının güldüğü haberini alan kral da hemen oraya giderek  kızının Keloğlanla evlenmesine izin vermiş ve Keloğlan’ı yanına danışman olarak almış.

Keloğlan müsaade isteyerek hemen hasta olan anasının yanına giderek onu alıp saraya geri dönmüş.

O günden sonra sıkıntıdan kurtulan anası Keloğlanı kelinden öperek  “aferin keleş oğul en sonunda sende bir işe yaradın” demiş.