Yardımsever Kirpi Hikayesi

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde ormanda yaşayan sevimli mi sevimli yardımsever bir kirpi varmış. Kirpi her sabah kalkar yiyecek bir şeyler bulmak için ormanda dolaşırmış. Karnını doyuracak kadar azıcık yiyecek buldumu o ormanda ondan daha mutlusu yoktu.

Uzun bir gecenin ardından erkenden kalkan yardımsever kirpi, her zamanki gibi neşeyle kalkarak yiyecek bir şeyler bulmak için ormanda dolaşmaya çıkmıştı. O gün yine ağzına layık bir sürü yiyecek bulmuş ve karnını güzelce doyurmuştu.

Ondan sonra ormanda öylece gezinmeye başladı. Derken birinin ağladığını duydu. Hemen sesin geldiği yöne doğru koşmaya başladı. Yaklaşınca ne olur ne olmaz diye düşünerek bir ağacın arkasına gizlenerek ağlama sesinin geldiği yöne baktı.

Bir de ne görsün bir ağacın altında oturmuş yavru bir ayı, çocuklar gibi ağlıyordu. Kirpi bir derdi var herhalde diye düşünmeye başladı. Ama bir yandan da ağlayan bir ayıydı. Kirpi için tehlikeli olabilirdi.

 Bir süre yavru ayıyı izleyen Kirpi, en sonunda onun ağlamasına dayanamayarak ayının yanına giderek onunla konuşmaya karar verdi.

Kirpi çekinerek “Merhaba, bir şey mi oldu.”  dedi

Ayı ağlamaklı bir şekilde “Merhaba” dedi.

Ayı yine ağlamaklı bir sesle “Neredeyse kış gelecek, ama benim kalacak bir yuvam yok.” dedi

Kirpi ”Ama çevrede bir sürü mağara ve koca koca ağaç kavukları var.” Dedi

Ayı “Biliyorum ama ne zaman kendim için bir yuva bulsam orada bir gün bile kalamıyorum.”

Kirpi “Anlamadığım o bulduğun yuvaları beğenmiyor musun?” diye sordu.

 “Hayır, hayır beğeniyorum amma…” diyebildi ancak ayıcık, sonra tekrar ağlamaya başladı.

Yardımsever Kirpi, “Artık ağlamayı bırakarak derdini anlatmalısın.”

Yavru Ayı “Biliyorsun ki kış mevsimi çok yakın, biz ayılarda kış uykusuna yatarız. Ben de kış uykusuna yatabilmek için güzel bir yuva bulmuş. Orayı en güzel otlarla döşemiştim. Tam da yuvama yerleşmiştim ki, bir kaplan gelip, beni yuvadan attı.”

Kirpi “Anladım, öyleyse sende kendin için başka bir yuva bulsaydın.” dedi

Yavru Ayı “Yeni bir yuva da buldum orayı da çok güzel bir şekilde döşedim ama bu seferde kara panter gelerek beni yuvadan çıkardı.” Dedi ağlamaklı bir sesle.

Kirpi bir süre düşünmeye başladı. Sonrada “Şimdi senin için güzel bir yuva bulup, yeniden güzel otlarla döşeyelim mi? Ne dersin.”

“Peki ya beni yine yuvadan atarlarsa.” 

“Sen onu bana bırak ve hiç merak etme.” Dedikten sonra düşündüğü planı yavru ayıya uzun uzun anlatmış.

İkisi beraber güzel bir mağara bularak, yumuşak otlarla o yuvayı kısa bir sürede hazır hale getirdiler.

Ayı yeni yuvasını çok sevmişti. Ama ne var ki çok geçmeden yuvaya gelen bir kurt, “Burası çok güzel, benim olacak, terk et hemen burayı.” Demiş

 Yavru ayı ses çıkarmadan yuvadan çıkmıştı. Kurt “ Çok yorgunum şöyle güzel bir uyuyayım.” Diye fısıldadı.  

Otlar çok yumuşak görünüyordu kurdun kendini otların üzerine atmasıyla acı içinde havaya sıçraması bir olmuştu. Sırtının her yanına dikenler batan Kurt, acı içinde bağırarak yuvadan kaçıp uzaklaştı.

Kirpinin planı işe yaramıştı. Yuvayı yaptıkları esnada kendilerini gözetleyen kurdu fark eden yardımsever kirpi görünmeden mağaranın içine girerek otların arasına gizlenmişti.

Artık kendine ait bir yuvası olan ayı huzur içinde kış uykusuna yatabilirdi. Kirpiye teşekkür eden ayıcığı, o günden sonra hiç kimse rahatsız etmemişti.