Papatya Masalı

Bir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde kalbur saman içinde, develer berber iken pireler tellal iken, zamanın birinde, Güzel bir köyün kuzeyindeki yol kenarında yazlık bir ev, bu evin bahçesinde de rengarenk çiçekler açarmış.

Bu güzel evin bahçesinde bulunan otların arasında birde bembeyaz ve bir o kadarda güzel bir papatya varmış.

Bu Papatya yemyeşil otların arasında adeta bir gelin gibi durmaktaymış. Bembeyaz yapraklarıyla adeta herkese tebessüm edermiş.

Papatya çok neşeliymiş, bahçeye konan kuşların şarkılarını dinlerken her zaman yüzünü güneşten yana çevirir ve kendisinin çok talihli biri olduğunu düşünür dururmuş.

Her zaman olduğu gibi güneşin doğmasıyla birlikte çok sevdiği tarla kuşu neşe ile öterek bahçenin üzerinde dolaşırken, Lalelerin yanına değil de papatyanın yanına konmuş.

Bu güzel çiçeği öpüp, kokladıktan sonrada havalanarak etrafında dans etmeye başlamıştı. Bu kuşun ilgisi papatyayı çok mutlu ediyordu.

Çok geçmeden bahçeye genç ve bir kız gelmişti. Kız Lalelerin yanına oturarak onları kokladıktan sonra birer birer kesmeye başladı.

Kızın yaptıklarını izleyen papatya, Lalelere çok acımış ve o bahçedeki tek papatyanın kendisi olmasına da ilk defa çok sevinmişti.

Artık hava kararmak üzereydi güneş yerini Ay’a bırakmış etrafı bir sakinlik kaplamıştı. Tüm çiçekler gece uykusuna dalmıştı.

Her sabah olduğu gibi güneşin doğuşuyla beraber erkenden uyanan Papatya, Kar beyazı yapraklarını güneşe doğru çevirmiş etrafını seyrederken yakın dostu olan tarla kuşunun sesini duymuş.

Tarla kuşunun öyle acıklı bir şekilde ötmesi üzerine kötü bir şeyler olduğunu anlamıştı. Zavallı tarla kuşu acı acı ötmekte haklıymış. Çünkü onu yakalayıp bir kafese koymuşlardı.

Tarla Kuşu o kafesin içerisinde çok mutsuzmuş. Bu yüzden de söylediği şarkılar dinleyenlerin içini burkuyor. Ama hiçbiri ona yardım edemiyordu.

Papatya arkadaşına çok yardım etmek istemiş ama bir çiçek olduğu için hiçbir şey yapamayacağını bildiğinden, eli kolu bağlı bir şekilde öylece kalakalmış. Arkadaşını düşünmekten başkada elinden bir şey gelmiyormuş.

Çok geçmeden bahçeye giren iki çocuk, ellerindeki bıçakla tarla kuşu için biraz ot toplayacaklardı.

Çocuklardan büyük olanı “Bu yeşil otlar çok güzel, tarla kuşu için bunları biçelim.”

Diğeri “ Onlar güzel ama şurada bir tanede papatya var, onuda biçelim.”

Büyük Çocuk “Hayır, bu bahçedeki tek papatya o sakın onu biçme! ”demişse de arkadaşı ona aldırmamış ve hemen papatyanın yanına giderek onu kökünden kopartıp, diğer otların arasına katmış.

Bir süre sonra biçtikleri otları demet demet kafesin içerisine koymuşlar. Tarla kuşu arkadaşı Papatya’nın yavaş yavaş solmaya başladığını görünce çok üzülmüş, ama o da arkadaşı için hiçbir şey yapamamıştı.

İkiside artık birer tutsaktı çok geçmeden papatyada diğer otlar gibi kuruyup, yok oldu. Artık o bahçede bembeyaz bir papatya yoktu.

Papatyanın haline çok üzülen tarla kuşu, su içmez, yem yemez olmuştu. Kısa bir süre sonra halsiz düşen tarla kuşunun bitkin halini gören çocuklar onu, beslemeyeceklerini anlayıp, serbest bırakmıştı.

Hemen uçarak oradan uzaklaşan tarla kuşu artık arkadaşı papatya o bahçede olmadığından bir daha o bahçeye uğramamıştı.