Keloğlan ile Kırmızı Taş Masalı

Keloğlan ile Kırmızı Taş Masalı,  Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde küçük ve şirin bir kasabada, derme çatma bir kulübede Keloğlan ve annesi birlikte mutlu ve mesut bir yaşam sürermiş.

Annesi oğlunu çok sever bazı zamanlar ona “Benim keloğlum keleş oğlum, canımın canı oğlum, büyüde anana bak, artık anan yaşlanıyor a benim oğlum” dermiş.

Anası bunu her söyledikçe keloğlan sevinçten yerinde duramaz hoplar zıplar, şımarır sonrada; “A benim güzeller güzeli canım anam, iki gözümün nuru, hala gençsin hele sen bir yaşlan da, şu keloğlan sana gül gibi bakar” diye cevap verirmiş.

GÜnler bu şekilde geçip giderken bir gün annesi komşularına gitmek için evden ayrılmış, çıkarken de, Keloğlan’ı iyice tembihlemiş.

“Sakın ha oğlum sen evden dışarı çıkma, o kırmızı taşla oynama, yel alırsa seni, anam diye ağlama.

Keloğlan; ” Sen merak etme anam, benim canım anam, buradan ayrılmam ” demiş sonrada anasının arkasından ona el sallamış..

Masal bu ya annesi evden ayrıldıktan sonra bir kuş keloğlanın kaldığı odanın camına gelerek  ona seslenmiş.

“Hey keloğlan keleş oğlan, bu telaş neden oğlan, Anan sana kal dediyse de ama sen gel geç oğlan”

Keloğlan önce şaşırmış sonrada bir kuşun  konuşmasına akıl sır erdirememiş, biraz düşündükten sonra kuşa

“Nasıl oluyorda sen konuşuyorsun diyerek kuşu yakalamak için elini uzatmış, kuş öyle bir uçmuş ki, sanırsınız  onu kimseler yakalayamaz,

Keloğlan başlamış söylenmeye;

” Ah benim kel başım, gitti benim can kuşum, can kuşum” diyerek durmadan ağlamaya başlamış,  bir süre sonradan niye ağladığına bir anlam veremediği gibi söylediklerine de akıl sır erdirememişti ki kuş tekrardan cama konmuştu.

“hey keloğlan şu kırmızı taşa baksana,  hemen kalk ve prensesi bul sonrada çabuk oradan uzaklaş” diyerek tekrardan uçmuş gitmiş.

Keloğlan neler olduğunu hiç anlamıyordu ama içinden bir ses ona bir şeyler söylüyordu, bir yandan da meraktan çatlayacakmış., en sonunda dayanamayan keloğlan evden çıkarak saatlerce yürüyüp durmuş.

Bir süre sonra etrafına baktığında kaybolduğunu anlamış, çevresine bakınca sanki başka bir ülkeye gitmiş  gibiymiş, çünkü her tarafta kırmızı taşlar bulunuyordu.

o taşları eline almaya kalkışınca, taşlar kaçıyormuş Keloğlan da onları yakalamak için kovalamış, taşlar kaçmış, Keloğlan ardından koşmuş  ve annesinin kendisine söylediği o rüzgar keloğlanı aldığı gibi uçurmuş.

Keloğlan uçarken bir taraftan da  annesinin sözlerini dinlemediği için üzülüyormuş, çok geçmeden kendisini karanlık bir çukurun içinde bulmuş, her taraf  zifiri karanlıkmış.

Keloğlan çaresiz biçimde ne yapacağını bilmeden öylece orada beklemiş, bir süre sonra bir kuşun  uçtuğunu görmüş, bu kuş Keloğlan’ın evine  gelen  o küçük kuşmuş.

Keloğlan’a kanadının birini uzatarak, tutmasını söylemiş, Keloğlan kanadını tamda tutuyormuş ki, kuş onun eline kırmızı taşlardan bir tanesini bırakarak hızla  uçuvermiş.

Keloğlan günlerce o zifiri karanlıkta elindeki o kırmızı taşla dolaşıp durmuş, hatta bir ejderhayla karşılaşmıştı ki zor bela ondan kurtulmayı başarmış

Aradan bir hafta gibi bir süre geçmişti ki  bir cüce keloğlanın yolunu keserek ona; “Sen şu  kırmızı taşlardan ne istersin, onu bırak ki çıkmana yardım edeyim” demiş

Keloğlan oradan çıkmanın yolunu cücenin bildiğini anlayınca onu  epeyce kovalamış ama cüce birden gözden kaybolmuş, biraz daha yol aldıktan sonra karşısına  kocaman bir saray olduğunu görmüş,  sarayın kapısında ise yine o kuş, Keloğlan hızla  elinde bulunan kırmızı taşı kuşa doğru fırlatmış;

“Sen benim başımı nasıl bir bela getirdin,  senin yüzünden nerelere geldim onuda bilmiyorum, evimi anamı nasıl bulacağım çabuk söyle bana” diye bağırmaya başlamış.

Keloğlanın fırlattığı o taş kuşun kafasına çarpar çarpmaz etrafa kırmızı taşlar yağmaya başlamıştı ki o anda büyü bozularak kuş güzeller güzeli bir prensese dönüşmüştü, Keloğlan prensesle kırk gün kırk gece süren bir düğünle evlenerek prensesi aldığı gibi  köyüne dönmüş.

Bu güzel masal da ilginizi çekebilir: Keloğlan ve Kokulu Çiçek Masalı